[บันทึก : บังทัน] ซิกซ์กับภารกิจ (จากเกม TO THE EDGE OF THE SKY - ภาคเนื้อเรื่อง)

Electric Bunny
Sep 5, 2017
1 min read

สวัสดีค่ะทุกคน มิว E.B. เองนะคะ สำหรับบันทึกฉบับนี้ ก็ยังอยู่กับเนื้อเรื่องสั้นๆ จากเกม TO THE EDGE OF THE SKY อยู่ ในครั้งนี้ จะเป็นคิวเนื้อเรื่องของพี่ซิกซ์ผู้ร่าเริงกับภารกิจของเขานั่นเองค่ะ เราไปเริ่มกันเลย

(อ่าน เรื่องต้นฉบับ (ภาษาอังกฤษ))

สำหรับใครที่ไม่ถนัดอ่าน ก็สามารถฟังแปลเรื่องราวฉบับแคสเกมได้นะคะ

ตอน ซิกซ์กับภารกิจ

ผมนั่งอยู่ด้านหลังของกำแพงที่เต็มไปด้วยฝุ่น ข้างๆ กับกองขนาดใหญ่ของกล่องเก่าๆ ผมมองไปที่กล่องใบหนึ่งและค่อยๆ ขยับนิ้วข้ามฝาปิดไป ตัววัสดุมันให้ความรู้สึกแปลกๆ ไม่เหมือนกับที่ผมเคยเห็นมาก่อนเลย

ถ้าสิ่งที่ผมคิดมันถูก งั้นเจ้าพวกนี้มันก็จะต้องเป็นของโบราณแน่

เพียงแค่ชิ้นเดียวก็อาจสามารถทำให้ผมได้เครดิตดีๆ จากนักสะสมได้แล้วล่ะ

ผมอนุญาตให้ตัวเองได้มีเวลาคิดถึงเรื่องแบบนั้นนิดหน่อย ก่อนที่ผมจะ

เพิ่มการจดจ่อเป็นสองเท่าไปที่พวกยามที่อยู่ตรงสุดทางห้องโถงนั่น

พวกเขายืนอยู่ตรงประตูมาได้หกชั่วโมงกว่าๆ แล้ว นอกเหนือจากที่มา

ผลัดเปลี่ยนเวรกันไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว พวกยามก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีกเลย

ไม่มียามคนไหนเหลือบมองมายังจุดที่ผมกำลังใช้ซ่อนตัวเฉพาะกิจอยู่เลยสักครั้งเดียว

ผมขมวดคิ้ว การขาดความรอบคอบของพวกเขามันทำให้งานของผมง่ายขึ้นก็จริงแหละ แต่ผมก็ประหลาดใจเหมือนกันที่ยามขี้เกียจพวกนี้ถูกจ้างให้ทำงานในสถานที่ที่มีการรักษาความปลอดภัยสูงแบบนี้ด้วย

ก็นะ ใช้คำว่าประหลาดใจก็คงจะไม่ถูกต้องเท่าไหร่นักหรอก

มากกว่านั้น คือผมผิดหวังไง ผมหยุดตัวเองด้วยการถอนหายใจ

ถ้าห้องนั้นมีหน้าต่าง หรือทางเข้าอื่นๆ ล่ะก็ มันก็คงจะเร็วกว่านี้ล่ะนะ

ผมมองไปที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง และเปิดเครื่องมือสื่อสาร

“ซีโร่ แคร็กเสร็จยัง?” ผมกระซิบไปถึงผู้รับสัญญาณ สายมันเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงของซีโร่ในที่สุด

“ใกล้แล้วพี่ ระบบมันซับซ้อนกว่าปกตินะ”

ผมกลั้นขำอย่างให้เกียรติน้อง

นี่หมอนี่ไม่เคยคิดจะกำจัดนิสัยนั้นออกไปเลยหรือไงนะ?

ผมมองนาฬิกาของตัวเอง ขณะที่ก็ยังคงมองพวกยามให้อยู่ในสายตาตลอดเวลาไปด้วย

“เสร็จละ โชคดีครับพี่” ซีโร่ตัดสัญญาณไปด้วยการคลิกสั้นๆ

เครื่องมือสื่อสารจมลงสู่ความเงียบ และผมก็เริ่มเคลื่อนไหวไปเข้าตำแหน่ง

5 … 4 … 3 … 2 … 1 ….

ไฟทุกดวงในตัวอาคารดับลงตามลำดับ พวกยามตะโกนใส่กันท่ามกลางความมืดที่เข้าปกคลุมห้องโถงอย่างกะทันหัน

ในวินาทีนั้น ผมเองก็มองไม่เห็นอะไรเหมือนกัน แม้ว่าผมจะได้ยินเสียงของพวกยามร้องดังลั่นในขณะที่พวกเขากำลังสะดุดกันไปมาในความมืดก็เถอะ

ผมยิ้มกับเสียงตะโกนที่แสดงออกถึงความตื่นตกใจนั่น และดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากพื้น ความรู้สึกแปลบๆ ที่คุ้นเคยจากขมับของผมได้ลงมาที่ดวงตา และเมื่อดวงตาผมกระพริบ ความมืดทั้งหมดก็หายไปในทันที

ถ้าเป็นในสถานการณ์อื่นๆ ผมก็อาจจะหัวเราะกับสายตาของชายสองคนที่กำลังคลานไปรอบๆ ในตอนนี้ไปแล้วล่ะ

ผมเดินไปข้างหน้า และกระโดดข้ามตัวพวกยามไปอย่างง่ายดายผมเพียงแค่กึ่งๆ ฟังพวกเขาที่กำลังพยายามติดต่อใครสักคนที่สัญญาณการติดต่อในเครื่องมือสื่อสารขาดไปเท่านั้นเอง

การช่วยเหลือมันไม่มีทางมาถึงหรอก ผมเกรงว่าแบบนั้น ไม่จนกว่าผมจะเสร็จธุระตรงนี้

ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู และทรุดตัวลงตรงหน้ากลอนประตู เพราะพวกเขาไม่อยากให้ห้องนี้ถูกแฮ็กได้ พวกเขาก็เลยเลือกที่จะใช้กลอนแบบล้าสมัยแบบนี้ยังไงล่ะ

ไม่อยากถูกแฮ็กนักใช่ไหม? ได้เลย เพราะนั่นแหละ คือเหตุผลที่ผมมาอยู่ตรงนี้ยังไงล่ะ~

ผมดึงเครื่องมือออกมา และเริ่มปลดกลอน เสียง “คลิ๊ก” ดังออกมาอย่างรวดเร็ว และผมก็ค่อยๆ ดันประตู ให้เปิดออกอย่างเบามือในขณะที่ผมกำลังยืนอยู่

ผมมองย้อนกลับไปเพื่อตรวจดูพวกยาม ในตอนนี้พวกเขาอยู่ไกลออกไปแล้ว แต่ละคนกำลังเดินอยู่บนทางเดินโดยยึดผนังเอาไว้เป็นตัวนำทางด้วย

“ฮืม…” ผมฮึมฮัมในลำคอ และเดินเข้าไปในห้อง

ผมควรรีบได้แล้ว

ตัวห้องมันมีขนาดเล็ก ไม่มีหน้าต่าง และมืดสนิท ถ้าผมไม่ได้กำลังเปิดใช้งานพลังอยู่แล้วล่ะก็ ผมเองก็อาจจะมองไม่เห็นอะไรเลยก็ได้

“เอาละ” ผมพึมพำกับตัวเอง “ถ้าฉันเป็นผู้บริหารบริษัทเกี่ยวกับยาระดับพันล้าน ฉันจะซ่อนสูตรยาเอาไว้ตรงไหนนะ?”

ผมเดินไปรอบห้อง เก็บทุกรายละเอียดอย่างช้าๆ และสร้างแผนผังเอาไว้ภายในใจ

กล่องสีน้ำตาลดึงความสนใจของผม ตำแหน่งวางของมันบนโต๊ะค่อนข้างจะอยู่นอกสายตา และมีการใช้เอกสารบางส่วนทับซ่อนไว้ด้วย

โอโฮะ บิงโก~

ผมหยิบกล่องที่ว่านั้น และเปิดออก ข้างในมีชิ้นกระดาษที่ถูกพับขึ้นซึ่งมีตัวเลขและสัญลักษณ์ทางเคมีเขียนอยู่ ผมคลี่กระดาษและสแกนมันอย่างรวดเร็วเพื่อยืนยันเนื้อหา

ผมพับมันกลับ และเก็บไว้ในแจ็คเก็ตของผม

ได้เวลากลับละ

เมื่อผมออกจากห้อง ผมก็พบว่าห้องโถงมันว่างเปล่า แม้ว่ามันจะยังมืดอยู่ แต่ผมก็ยังเดินอย่างรอบคอบเพื่อที่จะไม่ให้เกิดเสียงใดๆ และจ้องมองตรงไปเพื่อดูทุกๆ อย่าง

อา ผมรอที่จะกลับไปไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะอาบน้ำใจจะขาด หลังจากที่ต้องนั่งอยู่กับฝุ่นมาหลายชั่วโมงแบบนั้น

ผมเกือบจะถึงจุดที่เป็นทางออกแล้วเมื่อไฟกลับมาติดดังเดิม ยามห้าคนวิ่งออกมาจากหัวมุมด้านหลังตามลำดับคิวเป๊ะๆ พวกเขาหยุดชะงักลงเมื่อเห็นผม และผมก็ยิ้มให้พวกเขาขณะเดินถอยหลังไป

“นี่ เชื่อว่าฉันพลาดท่าไหมล่ะ?”

ถอยไปอีกก้าว

ผมจับระเบิดแฟลชในกระเป๋าของผม

ความสับสนได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นโทสะ และพวกยามทั้งหมดก็คลำหาปืนเพื่อที่จะเล็งยิงมาทางผม ผมโยนระเบิดแฟลชลงตรงหน้าพวกเขาและกระโดดไปด้านหลัง

แสงแฟลชดับลงเมื่อระเบิดมันหล่นกระทบกับพื้น

มันเป็นแค่ชั่วระยะสั้นๆ แต่ผมก็ออกไปทางหน้าต่างก่อนที่พวกเขาจะเห็นผมแล้วล่ะ

ผมกระพริบตา และให้การทักทายโดยการตะเบ๊ะให้พวกเขาน้อยๆ ก่อนจะลงมาข้างล่างเพื่อหนี

ฝักบัวจ๋า พี่จะไปหาแล้ว~

จบ