[บันทึก : บังทัน] โฟร์กับภารกิจ (จากเกม TO THE EDGE OF THE SKY - ภาคเนื้อเรื่อง)

สวัสดีค่ะทุกคน มิว E.B. เองค่ะ สำหรับบันทึกฉบับนี้ ก็ยังอยู่กับเกม TO THE EDGE OF THE SKY อยู่นะคะ ในวันนี้มิวจะมาแปลเนื้อเรื่องของพี่สี่ หรือโฟร์นั่นเอง ไปเริ่มกันเลย

(อ่าน เรื่องต้นฉบับ (ภาษาอังกฤษ))

สำหรับใครที่ไม่ถนัดอ่าน ก็สามารถฟังแปลเนื้อเรื่องฉบับแคสเกมได้นะคะ

ตอน โฟร์กับภารกิจ

มันเริ่มจะมืดแล้ว เหล่าคนที่น่านับถือในโอลืมเปียต้องกลับบ้านกันแล้ว

แต่ ณ ภายในย่านเน่าๆ ของเมือง มันกลับไม่ได้มีที่ว่างมากไปกว่าตอนช่วงกลางวันที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย

ถ้ามันจะมีอะไรล่ะก็ ที่นี่ก็คงมีแต่จะวุ่นวายมากขึ้นในช่วงกลางคืนเท่านั้นแหละ

ผมนั่งอยู่ที่ขอบของหลังคาโดยที่ไม่ได้สนใจสัญญาณแสงนีออน และเสียงพูดคุยที่ดังอย่างไม่หยุดหย่อนด้านล่างเลย เหล่าเสียงนับไม่ถ้วนทั้งหมดได้รวมเข้ากันกลายเป็นเสียงขุ่นๆ ขรมๆ

ซาวด์แทร็กธรรมชาติที่กำลังเล่นในเมืองตอนเที่ยงคืน เค้าร่างของผู้สัญจรไปมามีอยู่ทุกๆ ที่ๆ ผมมอง มันมีคนเยอะมาก ซึ่งผมก็ไม่รำคาญที่จะนับหรอก

แต่ว่าในคืนนี้ คนที่ผมสนใจมันมีอยู่คนเดียวแหละ

เป้าหมายของผมเอาแต่หมกอยู่ในอาคารเก่าๆ ฝั่งตรงข้ามถนนนี่มาตลอดทั้งวัน

ปล่อยให้ผมติดแหงกอยู่บนหลังคาบ้านี่เป็นชั่วโมงๆ

ผมจ้องมองไปที่หมอนั่นซึ่งยังคงนอนอยู่บนเก้าอี้นอน ตอนนี้หมอนั่นอยู่ใกล้ๆ กับหน้าต่าง ผมเลยพอเห็นได้ลางๆ เท่านั้นเอง

เขาก็ยังไม่เป็นปัญหา แต่ว่า.. นี่มันก็ค่อนข้างจะตรงข้ามกับสิ่งที่ผมต้องทำนิดหน่อย

และเป้าหมายนั่นก็ไม่ยอมขยับมาเป็นชั่วโมแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะไวทอลไซส์* ที่ผมกำลังอ่านอยู่ตอนนี้มันชัดเจนมากล่ะก็

ผมจะป่าวประกาศให้รู้กันทั่วเลยว่าไอ้บ้านั่นม่องเท่งไปแล้ว

มันมีปัญหาอยู่แค่เพียงอย่างเดียว และปัญหานั่นก็คือกำแพงระหว่างเรานี่แหละ

*ไวทอลไซ์ส์ คือการวัดทางคลินิกหรือสถานพยาบาล พวกอัตราชีพจร อัตราการหายใจ อุณหภูมิ หรือความดันโลหิตที่จะบอกสถานะการทำงานของร่างกายผู้ป่วยค่ะ

ผมเดาะลิ้น

จะนอนไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย ถามจริง?

“โฟร์ครับ รายงานภารกิจล่ะ?” เสียงของซิกส์ดังมาจากอีกฝั่งหนึ่ง

“ไม่มีอะไรให้รายงานเพิ่มเติม เป้าหมายไม่ลุกจากเก้าอี้นอนมาห้าชั่วโมงได้ละ”

ซิกส์หัวเราะข้างหูผม “ห้าชั่วโมง?! แล้วคุณก็ยังไม่บุกเข้าไปเนี่ยนะ?”

ถึงผมจะไม่เห็นเขาก็เถอะนะ แต่ผมก็ยังรู้อยู่ดีนั่นแหละ

ว่าหมอนี่จะต้องกำลังยิ้มจนแทบฉีกไปถึงหูแน่ๆ ผมยักไหล่ขึ้นลง

ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้คิดแบบนี้แต่แรกหรอกนะ

“นั่นไม่ใช่เป้าหมายของภารกิจสักหน่อย”

ร่างของเป้าหมายมีการเคลื่อนไหว หมอนั่นยืนขึ้น และเริ่มเหยียดตัว

“เป้าหมายเคลื่อนไหวแล้ว จะรายงานทีหลัง”

ซิกส์ไม่ได้ตอบอะไร ผมได้ยินเพียงความเงียบเท่านั้นเอง

ผมจดจ่อ ขมับของผมสั่นน้อยๆ อะไรอุ่นๆ แผ่ซ่านไปทั่วดวงตาของผมอย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกสลายหายไปชั่วพริบตา และโลกก็พร่าเบลอ เฉดสีต่างๆ เลือนหายไปหมด

เวลาคลานไปอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ผมหันไปให้ความสนใจกับเป้าหมาย

ผมได้ยินเขาร้องโอดโอยว่าข้อต่อต่างๆ ของเขาร้าว และเสียงอู้อี้ของเขาก็มาถึงหูของผมอย่างช้าๆ

“ไอ้นี่แม่งพังอีกแล้ว อือ เพิ่งจะเปลี่ยนไปเมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เองนะเนี่ย ว่าแล้วเชียว

ไอ้บ้านั่นมันต้องโกงแน่เลย!” ผมกึ่งๆ ฟังการพูดพล่อยๆ เป็นต่อยหอยของเขาขณะกำลัง

เตรียมปืนไรเฟิล เป้าหมายยังคงบ่นต่อไปขณะที่กำลังเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

ในที่สุด ผมก็ได้เห็นเขาด้วยตา และเขากำลังเดินเข้ามาในลำกล้องของผม

มาเลย มาสิ อีกก้าวเดียว ฉันจะจัดการนายสักที ฉันหิวแล้วนะ

และในจังหวะที่เขาเดินเข้ามาในสายตาอย่างเต็มที่ ผมก็เหนี่ยวไก

ในที่สุด!

ผมยังคงจับตาดูต่อเพื่อให้นานพอที่จะเห็นกระสุนพุ่งทะลุหัวใจของเขา

ผมกระพริบตา และเฉดสีต่างๆ ก็กลับมา ทุกอย่างกลับมาเร็วดังเดิม

ผมเหลือบมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนพื้นน้อยๆ

สงสัยจังเลย มื้อค่ำวันนี้จะเป็นอะไรนะ?

ผมเปิดเครื่องมือสื่อสารของผม

“โฟร์ติดต่อแฟนธ่อมอัลฟ่า เป้าหมายถูกกำจัดแล้ว ภารกิจเสร็จสิ้น”

“ดีมากโฟร์ กลับมาที่เฟสเลย ด่วนๆ ด้วย” ไนน์คือคนตอบ “โอ้ และระหว่าทาง ก็ซื้ออะไรกลับมาหน่อยล่ะ”

อึก.. ฉันอีกแล้วเหรอ?

“อือ รับทราบ”

พวกเราปิดเครื่องสื่อสาร และผมก็จ้องมองหน้าต่างที่แตกไปเมื่อกี้เพราะปืนของผม

ดวงตาของผมเลื่อนไปยังที่ๆ ร่างเป้าหมายควรอยู่ แต่ผมก็ไม่เห็น ผมไม่เห็นร่างของ

เขาอีกแล้ว การตรวจสอบครั้งสุดท้ายของผมเสร็จสิ้น ผมเก็บของและลงมาจากหลังคา

สิ่งเดียวที่กำลังอยู่ในใจผมคือ:

ร้านพิซซ่ายังเปิดอยู่ใช่ไหมนะ?

จบ

---

ขอขอบคุณ AEONDREAM STUDIOS ที่สร้างเรื่องราวสนุกๆ ขึ้นมาค่ะ

เว็บไซต์ AEONDREAM STUDIOS

ทวิตเตอร์ AEONDREAM STIDUOS

#bts #방탄소년단 #บนทกบงทน #เกม #แปลเรอยเปอย